زمین غم را کنار انداخت، سرتاسر به وجد آمد           جهان در لحظهٔ میلاد پیغمبر به وجد آمد
رسید و خواندمش! از شوقِ نامش باز هم اسپند           برایش دانه دانه در دلِ مجمر به وجد آمد

چکید از خنده‌اش عطر گلابِ ناب! تا جایی           که استشمام کرد و هر سحر قمصر به وجد آمد
أبوذر با صدای هر اذان شد وارد مسجد           به عشقش اقتدا کرد و از این دلبر به وجد آمد
دل انگیزانه با لحن حجازی تا تلاوت کرد           دل قرآن؛ خصوصاً سورهٔ کوثر به وجد آمد
محـمد یا محـمـد یا محـمـد یا رسـول الله           دلم همواره با این ذکر، تا محشر به وجد آمد
به إذنش آمدم عیدی بگیرم تا شوَم عاشق
شب میلادِ فـرزندش امام جعـفـرِ صادق
نگاهش تا ابد آرامشی دلخواه و ممتد شد           شبیه جدّ خود خوشنام شد! خُلقش محمد شد
کرَم از جانبش پیوسته پُر کرده‌ست دستم را           چنانچه قسمتِ اولادهایم رزقِ بی‌حد شد
چه شاگردانِ جابرگونه‌ای تحویلِ عالم داد           چه استادانه در فقه و اصولِ دین زبانزد شد
دلش شد صادقیه، خط به خط لبریز شد از حق           هر آنکس از کنار حوزهٔ علمیه‌اش رد شد
خدا را پای «توحید مفضل» می‌شود فهمید           جهان با بندگی آغاز و راهی سمتِ مقصد شد
رئیس مذهبم می‌خوانمَش یک عمر و این یعنی           هـوادار و مطیعِ دیگری هرگز نباید شد
برایم با تشیّع ساخت اسلام و چه اسلامی          
برایش کاش باشم مایهٔ زینت نه بدنامی!*
*امام صادق علیه السّلام فرمودند: يا مَعْشَر الشِّيعَةِ إنَّکمْ قَدْ نُسِبْتُمْ إلَينا کونُوا لَنا زَيْناً وَ لا تَکونُوا عَلَيْنا شَيْناً.
ای شيعيان، شما به ما منسوب هستيد، پس مايه زينت ما باشيد نه مايه آبروریزی ما. مشکاة الأنوار، ص۶۷